ازقول یکی آزادگان جنگ تحمیلی:
 در دوران اسارت، اردوگاهها فقط اجازه ی داشتن یک جلد قرآن را داشتند و هر کدام از بچه ها شاید با فاصله یک و دو ماهه توفیق دست یافتن به قرآن را پیدا می کردند. اگر عراقیها کاغذی که بر آن آیة الکرسی نوشته بود را از جیب بچه ها پیدا می کردند، با کابْل پشت او را سیاه می کردند.      

                                                                                            
برخی بچه ها با مخلوط کردن بعضی مایعات و مواد، به اصطلاح نوعی جوهر ساخته و آیات قرآن را بر روی کاغذهای پودر رختشویی و کاغذ سیگار مراقب ها می نوشتند که این کار پرزحمت و خطرناکی بود. این آزاده سخن تکان دهنده و معنی داری گفت: ما قبل از اسارت حتی برای یکبار، خدا را به این جهت که کتاب او در دسترس ماست، شکر نکرده بودیم!!!.       

کاروان راهیان نور کم کم دارن آماده میشن...

و غرق حسرت... که باز هم جامانده ام

....

خیلی وقته سر نزدم .انشاالله دوباره شروع می کنم

با خاطره های کوتاه و شنیدنی.

مطلب بعدی:

شهدا آدم های عجیبی نبودند. فقط حواسشان جمع بود..!