آخرین ایستگاه قطار همین جا بود ،دوکوهه،بچه ها از همین جا به مناطق مختلف اعزام می شدند .

دوکوهه نام آشنای همه رزمنده هاست ،رد پای همه شهدا را می توان در دوکوهه پیدا کرد

این ساختمان های خالی حکایتی هستند برای خودشان ،گوشت را روی دیوار هر کدام بگذاری

چیز تازه می شنوی، یکی روضه قاسم می خواند، آن یکی روضه علی اکبر ....

اینجا دیوار ها هم زخمی اند هنوز ،نگاه کن  شاید پوکه فشنگی گیرت بیاییدبه یادگار ..

گاهی وقت ها عراقی ها بمب هایشان را سر همین پادگاه ها خالی می کردند.

       ((دوکوهه مغموم است و دلتنگ یاران یاران عاشورایی خوییش  1))

اگر شلمچه را با غروب هایش می شناسند ،دوکوهه را با شب هایش می شناسند

دلت می خواهد توی تاریکی شب لابه لای این ساختمان ها پیچ و تاب بخوری

بروی .. بیایی و در این رفتن و آمدن ها ،بعضی حقایق دستگیرت شود

یادگار از بسیجی نوشته شده بود:

««ای کسی که بعدا به این ساختمان میایید تو را بخدا با وضو وارد شوید»»

دوکوهه السلام ای خانه عشق      سلام ما به تو می خانه ی عشق

دوکوهه صبحگاهت با صفا بود     کلاس درس و ایثار و وفا بود

دوکوهه آن حسینه ی همت          دگر پر گشته از اندوه و غربت

دوکوهه کو یگان ذولفقارت؟        کجایند عاشقان بی قرارت؟

دوکوهه از جدایی تو فریاد           بگو کجا باشد گردان مقداد

دوکوهه درس آموز شهادت         کجا زد خیمه گردان شهادت؟

                         الهم الحقنی باالشهدا

                                                                آمین

شهیدی که مولایش را ملاقات کرد.
وسلام علی آل یاسین..بگذارید بعد از مرگم بدانند و بدانیدکه همانطور که اساتید بزرگ ما می گفتند، نوکر محال است صاحبش را نبیند،من نیز صاحبم را دیدار کردم، امام زمانمان حی و زنده است، از یاد او غافل نگردید ،دیگر در این مورد گریه مجالم نمی دهد بیشتر بنویسم و تا این زمان ، دیدار او را برای هیچکس نگفتم مبادا ریا شود .فقط می گویم از ان دیدار به بعد چون دیگر تا این لحظه او را ندیده ام ، تمام جگرم سوخته است.
    «قسمتی از وصیتنامه شهید           مصطفی ابراهیمی مجد»

              .