برای نوشته ام مخاطب خاصی نمی شناسم جز آن که دستی بر آتش داشته باشد
و حکایت نمک بر زخم پشیدن را حداقل شنیده باشد
همه چیز فراموش می شود جز درد،همه چیز وقتی در مدار سرعت زمان قرار بگیرد به خاتمه می رسد و تمام می شود
جز عشق!!
که تصویرش گویا و صدایش رساست
نمی دانم چه کسانی می گویند هل من ناصر حسین بن علی (ع) را تنها مردم کوفه شنیدند و نهایتا مردم مدینه...
همه می دانند صدای امام را تمام عالم شنیدند
از کربلا و کوفه گرفته تا دورترین کشورها و شهرها
اگر اینگونه نبود امام حسین  (ع) و قیام کربلایش حجت نمی شد!
می باید همه می شنیدند و حجت بر تمام ارض و سماوات تمام می شد
و اینگونه است که ارزش کار هفتاد و دو عاشق معلوم و روشن می شود.
و سالهاست به دنبال این مفهوم می گردم که چگونه عده ای با بستن چشمهایشان می خواهند عشق و درد را نادیده بگیرند؟
وقتی از دفاع مقدس  سخن می گوییم
می گویند:
تمام کنید این حرفها را چقدر از جنگ می گویید؟جنگ تمام شده است دیگر بگذارید مردم نفس بکشند
آری .. به راستی جنگ تمام شده است
البته.... برای کسانی که بی درد زندگی کرده و همیشه در حاشیه سکوت کوفی بودن
بی تفاوت مانده اند..